Vita molesta tibi nostra est. Quot vulnera in isto
Pectore pertulimus, nunc ut moreremur amando,
Spiritus in lacrimas atque in suspiria mestus
Difflueret? Mors nulla viro minus apta: sed ultra
Non datur.» Hec dixit frendensque ad sidera luctum
Sustulit horrendum, quem circumstantia longe
Agmina senserunt, moteque hesere cohortes.
Litus ad Hesperium properans urgebat anhelos
Phebus equos. Forte ille memor quibus alma decore
Virginis Hemonie flagrasset pectora flammis;
Laureaque ante oculos stabat sua sacra, tremendo
Prodigio prerepta sibi, tum vita relicti
Dura nimis, luctusque gravis, simul oscula trunco
Fixa diu tenero vitaque abeunte tepenti
Atque ideo, similes regis miseratus amores,
Intulit Occeano vultus lacrimosaque lavit
Ora cadens, Noctique suas permisit habenas.
Scipio - nulla etenim dederit Fortuna quietem,
Ni mediocris eris; nam tristior ilIa dolores
Leta vehit curas - per noctem singula secum
Ancipiti cum mente rotat: num territa pulset
Menia Penorum et turres Carthaginis, an se
Extremos fundat Libie vastator in agros,
An requiem fessis paucorum forte dierum
Prebeat equitibus peditumque det otia turmis.
Illa recursabat potior sub pectore cauti
Cura ducis, quibus inde viis captiva per altum
Agmina Penorum Latio transmittat ovanti.