tamdem specialiter duximus recurrendum, montes securitatis nostre,
castra munitissima impugnatione qualibet non vincenda, hospitia gratiosa,
in quibus numquam audivimus «quid hic statis?», sed intrantes «edite
pinguia», velut si nostrum quilibet foret clericus commensalis. Ceterum
pacis emulo ac seminatore procurante zizanie, quantumcumque diu pulsaverimus
importune, scripturas nuntiis et nuntios inculcando scripturis,
velut ceteri ad squalentes ex tedio faciem non verterunt, tamquam essemus
ex barbara natione resumpti, orthodoxe fidei contemptores, de quibus dicitur
«nil ad vos de aliis qui sunt foris», ecce iam proditur diutius spes
obtenta, cordis solatium, quies mentis, dolor invalet ossa siccans, timor
exagitans cor et corpus, et huiusmodi angustiis fluctuantes in fluctibus de
puncto in punctum credimus iunctis manibus habyssari. Quis foret tanta
virtute corporis, animi firmitate munitus, ut non efficeretur exanimis,
ultimum terribilium non speraret, si tantorum faciem contemplaretur iratam?
Que civitas, que regna forent, tanta proceritate murorum, aquarum
ambitu profundarum marium et montium asperitate vallata, que depopulationes
et exterminia non timerent si dictorum manu cesarea pulsarentur?
Non est ergo mirabile si timemus, cum et testetur hoc civitas satis nobilis
Tuscie, quam tacemus ad presens. Duo sane nos animant et resumpta quodammodo
virtute vigorant: conscientia non remordens et, quod licet quandoque
faciem pater mutet ad filium, equa tamen industria non mutantur.
Que quidem nisi nos regerent et spirituali quodam nutrimento nutrirent,
in nobis natura deficeret, diversis incursibus involutis et intempestive subito
carnis debitum solveremus. Verum quantumcumque predicta nos animent,
velut humiles dubitamus, cum dubitare de singulis non sit inutile
neque stultum. Eapropter ad excellentiam vestram, quam ditavit industria
et benignitas gratiosa beavit, cum anxietate recurrimus, quodam rationabili
nec minus necessario, prout allegabimus, motu ducti. Consideramus
equidem et attente pensamus, quod si ageret ignis asperitas in aquam naturaliter
repugnantem, medio, quod utriusque regiones intersecet, non extante,
fieret permixta confusio: in fortem fortis impingeretur, neutri victoria
cederet et utrumque periret; sed existente lebethe medio, salus remanet in
utrisque. O quam bonum et quam iocundum est medium, quod extremorum
adversantium posse frenat, et illi nec minus sed potius inheremus
|
|