numerum suam nobilitatem eiusmodi commemoratione extollunt,
inscii quam parvi ea sic nobilitas extimanda. Numquam enim is
ordo apud priscos locum nobilitatis aut nomen tenuit, ut admodum
mirer nos tantum ab eorum opinione differre. Equester namque
ordo apud Romanos non censebatur inter nobiles, quippe qui
ex maiori parte publicani emendis exigendisque vectigalibus vili
officio exercebantur. Nobiles dicebantur patriciorum familie et que
ex triumphalibus, consularibus senatoriisque viris longa stirpe originem
trahebant. Equester ordo habebatur popularium loco: multi
tamen ex eo ob res vel pace vel bello egregie gestas erant suis posteris
principium generis nobilitandi. C. Marium et Marcum Tullium
non nobilitavit genus, at hi suis filiis, si paternam virtutem imitari
voluissent, insignem nobilitatem reliquere.
36 Nos e contra ex hoc ordine nobilitatem trahimus iactarique
maxime videmus eos qui longa serie maiores suos equestri dignitate
functos ferant. Assentirer forsan aliquem eos nobilitatis gradum
adeptos, si quod bellis immixti, quod susceptum nomen
requirit, egregium facinus edidissent. Otiosis vero ac procul ab
oriri equestri munere constitutis nihil aureum calcar magis quam
eneum aut aureus baltheus magis quam argenteus nobilitatis
importat, ea si quidem magis divitum quam nobilium videntur
insignia.
37 Nam Gallicam Britannicamque nobilitatem ruri, villis rusticis
ac nemoribus insertam et item Alamannicam montanam et
latrocinio intentam a vera nobilitate reicio. Non enim solitudine
aut otio ignavo vel opum magnitudine, sed virtutis studio comparandam
sapientes censent, quam magis in urbibus et hominum
cetu exercere possumus quam inter feras in solitudine et agrestium
commercio. Illud vero absurdissimum est habendum dona aut
concessiones principum nobilitatem largiri aut nobiles esse, qui
imperatoria in aula versantur. Possunt principes eiusmodi homines
|
|