pateant, nisi forte summa compellente necessitate, aditui virorum. Sed neque presbyteri
vel diacones vel quilibet de clero vel etiam archimandritis quasi visitationis vel praedicationis
causa sine permisso episcopi civitatis sibi licentiam tribuat ineundi. Quin
etiam nec episcopus absque sacerdotibus vel clericis suis, ut decet et honestae convenit,
adire illuc licentius se aestimet. Sed sive ipse sive quaelibet religiosa persona,
alienus ab inlicita suspicione, quem morum gravitas ornat, permittente et admonente
episcopo exortationis vel aedificationis obtentu, quae ad salutem animae pertinet,
si dignum fuerit ut adeant haec Deo dicata loca, non aliter, sed cum idoneis testibus
pergant, ne propter incautam praesumptionem sanctae ecclesiae infametur angelicus
ordo. Et nulla ullo umquam tempore licentia sit abbatissae vel cuilibet monachae,
transfigurante se satana in angelum lucis quasi orationis causa suggerente eis, Romam
adire vel alia loca venerabilia circuire. Quam sit namque inreligiosum et reprehensibile
cum viris propter itineris necessitatem conversari, nullus tam excors est vel
dissipiens qui ignoret. Si quis post hanc definitionem huius reverendi concilii de his,
quae consona voce salubriterque statuta sunt, temerario ausu violare temptaverit,
canonicis coherceatur vindictis, scilicet aut iuxta modum vel qualitatem culpe excommunicatione
multetur aut anathematis vinculo punitus vinciatur aut certe honoris
proprii amissione nudatus, reus ab ecclesiae gremio evellatur. Hae enim sunt canonicae
ultrices vindictae, a quibus nullus sacrae legis prevaricator poterit inmunis
abire, nisi forte paenitentiae interveniente medella veniam meruerit adipisci.
Capitulo XIII. Diem autem dominicum inchoante noctis illius initio, id est
vespere sabbati, quae in prima lucescit sabbati, quando signum insonuerit vel hora
est ad vespertinum caelebrandum officium, non propter honorem sabbati ultimi, sed
propter sanctam illam noctem primi sabbati, hoc est dominici diei, cum omni reverentia
et honorifica religione venerari omnibus mandamus Christianis, abstinere primum omnium
ab omni peccato et ab omni opere carnali, etiam a propriis coniugibus et ab
omni opere terreno et nichil aliud vacare nisi ad orationem, concurrere ad ecclesiam
cum summa mentis devotione, cessante omni causarum strepitu, cum caritate et dilectione
benedicere Deum patrem et laudare totis medullis cordis unigenitum Dei filium,
qui istam diem per gloriosam suam sanctificavit resurrectionem, et ymnum dicere
sancto Spiritui, qui eam benedixit per admirabilem suum adventum, quando in igneis
linguis super beatos descendit apostolos. Sed et omnium penae dona carismatum in
eadem sacratissima die creduntur in mundo conlata. Nam in ipsa die Dominus post
resurrectionem in discipulis Spiritum sanctum ad remittenda peccata insufflavit. In
ipsa in deserto Dominus de quinque panibus quinque milia hominum pavit. In ipsa
die manna pluit de caelis primum in heremo, et multa alia spiritalium munificentia
rerum in ipsa die sunt manifestata, que cuncta longum est per ordinem recenseri.
Ipsum est enim sabbatum Domini delicatum, de quo scriptura dicit: Qui fecerit in eo
opus servile, id est peccati, morte moriatur. Porro si de illo sabbato diceret, quod
Iudaei caelebrant, quod est ultimum in ebdomada, quod et nostri rustici observant,
|
|