perversitas in sua ulterius obstinatione persisteret,
Fredericus Lancea, comes Squillacii, qui insolentias
regionis ejusdem ab experto calcare
praenoverat, de beneplacito regis Manfredi capitaneus
in Sicilia subrogatur. Qui, sub fortuna
regia viribus instauratis, perurgens obsidionis
instantia superbiam montis ejusdem, per extremae
desolationis et exhabitationis excidium potenter
edomuit, et ejusdem facinoris patratores
cruenti supplicii, qua digne meruerant, caede
confecit. De cujus minutis incolis iussit rex construi
civitatem novam, quae vocatur Regalis, prope
Bonreparium, in loco videlicet, ubi veteris civitatis
Apollinis vestigia subsistebant.
Cap. VI
Johannes de Cocleria, pauper et infimae sortis homo,
ostiatim victum quaeritando, mortuo Frederico
imperatori quum se valde similem putari audivisset,
occasione arrepta, Siciliam graviter conturbat.
At Richardus Philangerius, ad regendam insulam
Galvano suffectus, cum in potestate illum
habuisset, senem nec non ejus conscios morte afficit.
Manfredus, ut omnino sedaret tumultus, Siciliam
petit. Ibi omnium laetitia exceptus, quamplurima
accipit dona. Deinceps, Apuliam reversus, in
toto regno pace composita, filiam suam Constantiam
Petro regis Aragoniae filio dat nuptum.
Jam tota Sicilia in pacis reformatione disposita,
et Frederico praedicto domesticis restituto
solatiis, Richardus Filangerius, comes Marsici,
ad ejusmodi regimen deliberatione provida destinatur.
Dum autem Richardus idem officii sui partes
impleret, et rex Manfredus in Apulia feliciter
ageret, credens sic omnia in regno disposita,
ut ex nulla timeri posset parte turbatio, novus
et inopinatus in Siciliae partibus ignaviae morbus
invaluit, et erroris mirabilis stupor irrepsit.
Dum enim quidam pauper, Johannes de Cocleria
nomine, infimae conditionis, et abjectae fortunae
mole depressus ac inopiae squallore, mendicus
per civitates et loca cotidianum sibi victum
ostiatim quaerendo discurreret, ex concordibus
forsitan vultus et aetatis indiciis, per quae fallax
opinio in uno eodemque subjecto diversas plerumque
formas similitudinis conformitate mentitur,
audivit pauper ab aliquibus obviis, qui eleemosynarum
sibi suffragia porrigebant, imperatori
praemortuo se fore consimilem. Cumque
videret in opinantium ore verba crebrescere, mutavit
repente mendicus animum, et, quaesitus eatenus
super iis, responsa negativa dissimulabat,
quatenus verisimilia faciat quae dicuntur. Oritur
ex ejus negatione suspicio, et, cum nitatur
hominis appetitus in vetitum, eo magis insurgebat
de ipsius ambiguitate credulitas, quo major
inficientia tradebatur. jam rumor de verbo in verbum
mutua confabulatione dispergitur. Discedit
pauper a frequentia hominum, barbam
nutrit; et, ut concepta liberius valeat fabricare
|
|