(3) Vitium enim corrumpit naturam, apostolo testante qui ait:
«Quia evanuerunt in cogitationibus suis, obscuratus est insipiens
cor eorum. Propter quod tradidit illos Deus in desideria
cordis eorum in immunditiam, ut contumeliis afficiant
corpora sua, et sicut reprobaverunt Deum habere in notitia,
ita tradidit eos Deus in reprobum sensum, ut faciant ea que
non conveniunt».
(4) Sed et «qui pie vivere volunt in Christo, persecutionem
patiuntur». «Sancti namque ludibria et verbera experti, insuper
et vincula et carceres, lapidati sunt, secti sunt, temptati
sunt, in occisione gladii mortui sunt pro Domino. Circuierunt
in melotis, in pellibus caprinis, egentes, angustiati,
afflicti, quibus dignus non erat mundus. In solitudinibus
errantes et in montibus, in speluncis et in cavernis terre».
«Periculis fluminum, periculis latronum, periculis ex genere,
periculis ex gentibus, periculis in civitate, periculis ex
falsis fratribus. In labore et erumpna, in vigiliis multis, in
fame et siti, in ieiunis multis, in frigore et nuditate», in
angustiis multis.
(5) Iustus enim «abnegat semetipsum», crucifigens membra
sua cum vitiis et concupiscentiis, ut sibi mundus crucifixus
sit et ipse mundo. Non habet hic manentem civitatem, sed
futuram inquirit. Sustinet seculum tanquam exilium, clausus
in corpore tanquam in carcere. «Incola, inquit, ego sum
in terra, et peregrinus sicut omnes patres mei». «Remitte
michi ut refrigerer, priusquam abeam, et amplius non ero».
«Heu michi, quia incolatus meus prolongatus est, habitavi
cum habitantibus Cedar, multum incola fuit anima mea».
«Quis infirmatur, et ego non infirmor? Quis scandalizatur, et
|
|