ante eum annis centum et duobus de viginti fere, ex quo Romanum
imperium conditum erat, numquam accidit. quin etiam
legiones nostrae ita et apud Claudium per Pontium Telesinum
et Hispania apud Numantiam et in Numidia sub iugum missae
sunt, ut nihil tamen finium traderetur. ea pacis condicio non
penitus reprehendenda foret, si foederis necessitatem tum, cum
integrum fuit, mutare voluisset, sicut a Romanis omnibus his
bellis, quaecunque memoravi, factum est. nam et Samnitibus et
Numantinis et Numidis confestim bella inlata sunt neque pax
rata fuit. sed dum aemulum imperii veretur, intra Orientem
residens gloriae parum consuluit. isque intergressus atque Illyricum
petens in Galatiae finibus repentina morte obiit, vir alias
neque iners neque imprudens. multi exanimatum opinantur
nimia crudelitate, inter cenan dum enim nimium epulis indulserat,
alii odore cubiculi, quod ex recenti textorio calcis grave quiescentibus
erat, quidam nimietate prunarum, quas gravi frigore adoleri
multas iusserat. decessit imperii mense septimo, quarto decimo
Kal. Mar., aetatis, ut qui plurimum vel minimum tradunt,
tertio et tricesimo anno, ac benignitate principum, qui ei successerunt,
inter divos relatus est. nam et civilitate proprior et
natura admodum liberalis fuit.
Is status erat Romanae rei Ioviano eodem et Varroniano
consulibus anno urbis conditae millesimo centesimo octavo decimo.
quia autem ad inclitos principes venerandosque perventum
est, interim operi modum dabimus. nam reliqua stilo maiore
dicenda sunt. quae nunc non tam praetermittimus, quam ad
maiorem scribendi diligentiam reservamus.
|
|