36. Quibus feliciter completis, Arialdus cum Herlembaldo Mediolanum
repedavit factusque securior tali defensore, vitia clericorum extirpat
acrius. Herlembaldus autem, post licentiam Alexandri papae, instat ut clerus
Mediolanensis Romanae oboediat ecclesiae, coniugia et stupra separat,
rebelles armis castigat, contra quem clerus arma movet. Nec ipse minus
inoboedientes insequitur, quippe annis duodeviginti multa pro defensione
ecclesiasticae veritatis passus est.
37. Hic nobilis Herlembaldus coram saeculo in vestibus pretiosis ambulabat,
equis et armis semper militari more fluitavit, sed in abscondito
coram Deo ut heremita degebat agrestis, cilicio nudam carnem cooperiebat,
pauperes nutriebat eorumque lavabat pedes. Si quando magna multitudine
amicorum vallatus pauperem vidisset, clam innuebat famulis ut illum
domum ducerent, quo cum pervenisset, dimissis extraneis, allata
aqua, egeni pedes lauabat et extergebat. Post haec, corpore in solo prostrato,
sub pauperis pedes caput ponebat, tanta in eo humilitas erat. Interdum
duodecim pauperes abundanter reficiebat, lotione pedum servata.
38. De hoc nobili milite narrat Andreas monacus Vallis Umbrosae, se
multa bona familiariter cognovisse, cuius Herlembaldi domus erat Mediolani
iuxta ecclesiam sancti Victoris et quadraginta martyrum.
39. Cum igitur Herlembaldus vidisset clerum arma movisse, utramque
partem ad divinam disputationem convocat, eo pacto, ut quaecumque
pars ratione convinceretur, alteri subiaceret. In medium prolatis doctorum
sententiis, maxime Ambrosii protectoris nostrae clarissimae urbis,
ibique per Guibertum archidiaconum, Ambrosium Biffum, Andream decumanum,
pro clero electos, multa prolata sunt contra Arialdum et Landulphum,
qui praedictorum trium verba Pauli apostoli et sanctorum auctoritate
repellunt.
|
|