XXX. De rustico et angue.
Rustica mensa diu nutritum nouerat anguem;
Humanam potuit anguis amare manum.
Gratia longa uiri subitam mutatur in iram;
Ira per anguineum dirigit arma caput.
Vulneris auctor eget, se uulnere credit egenum,
Angui pro uenia supplicat; anguis ait:
«Non ero securus, dum sit tibi tanta securis,
Dum cutis hec memoret uulnera scripta sibi:
Qui me lesit, item ledet, si ledere possit.
Expedit infido non iterare fidem.
Sed, si te piguit sceleris, scelus omne remitto:
Nam gemitus ueniam uulnere cordis emit».
Qui primo nocuit, uult posse nocere secundo;
Que dedit infidus mella, uenena puto.
|
|