XXI
De brevi letitia.
(1) Quis unquam vel unicam diem totam duxit in sua delectatione
iucundam, quem in aliqua parte diei reatus conscientie
vel impetus ire vel motus concupiscentie non turbaverit?
Quem livor invidie vel ardor avaritie vel tumor superbie
non vexaverit? Quem aliqua iactura vel offensa vel
passio non commoverit? Quem denique visus vel auditus
vel actus aliquis non offenderit?
Rara avis in terris nigroque simillima cigno.
Audi super hoc sententiam sapientis: «A mane usque ad
vesperam immutabitur tempus». Cogitationes vane sibi succedunt
et mens rapitur in diversa. «Tenent tympanum et
citharam, et gaudent ad sonitum organi. Ducunt in bonis
dies suos et in puncto ad inferna descendunt».
XXII
De inopinato dolore.
(1) Semper enim mundane letitie tristitia repentina succedit.
Et quod incepit a gaudio desinit in merore. Mundana
quippe felicitas multis amaritudinibus est respersa. Noverat
hoc qui dixerat: «Risus dolore miscebitur et extrema gaudii
luctus occupat». Experti sunt et liberi Iob, qui cum comederent
et biberent vinum in domo fratris sui primogeniti,
repente ventus vehemens irruit a regione deserti, et concussit
quatuor angulos domus, que corruens universos oppressit».
|
|