Successit huic quartus ac decimus Aepletius. Deinde quintus decimus Urbicius.
Sextus decimus Bonolus. Septimus decimusque Terentius. Octavus decimus
Gunsolinus. Exinde Romanus. Vicesimus denique Fronimus. Post quem Cromatius.
Deinde Agathander. Tres itaque isti quos praemisimus, sicut in eorum nominibus
attenditur, de origine credendi sunt emanare Graecorum.
Post hos rexit ecclesiam Sperus. Deinde Villicus. Tum vicesimus quintus
Petrus. Vicesimus ac sextus Agiulfus, qui fertur, patre ex nobili senatorum familia
orto, ex Chlodovei regis Francorum filia procreatus. Post istum extitit nepos
ipsius, nomine Arnoaldus. Quem secutus est Pappolus.
Post hos ad regimen aecclesiae beatissimus Arnulfus ascitus est, vir per omnia
lumine sanctitatis et splendore generis clarus. Qui ex nobilissimo fortissimoque
Francorum stemmate ortus, ita Dei aecclesiae praefuit, ut et palatii moderator
existeret. Hic denique et in corpore permanens, simul et post vitae exitum multa
admiranda perpetravit, quae si quis nosse desiderat, libellum qui de eius spetialiter
actibus conscriptus est, legat. Unum tamen eius admirabile factum referam, quod
satis miratus sum quo ordine praeterierit is, qui eius contexuit vitam. Hic denique
cum poenitentiam pro aliquibus excessibus ageret, contigit ut per Mosellae fluminis
pontem transiret. Cumque subterfluentium aquarum profundas nec visu penetrabiles
gurgites cerneret, non dubiae spei fidutiam mente gerens, extractum digito anulum
in illam aquarum profunditatem proiecit: Tunc, inquiens, me putabo culparum nexibus
absolutum, quando istum quem proicio recepero anulum. Post aliquot vero annos
cum ad episcopatus ascendisset officium, ei die quadam piscator quidam piscem
attulit, quem ille sibi, quia carnibus abstinebat, ad refectionem vespertinam iussit
praeparari. Cumque eum minister eius officii more solito exenterasset, eundem
anulum intra ipsius piscis intestinum repperit. Ille factum admiratus, sed rem nesciens,
beato Arnulfo detulit. Quem ille ut vidit, statim recognovit, ac Deo omnipotenti,
iam de remissione delictorum fidus, gratias retulit, ac deinceps non remissius
vitam duxit, sed maiori se potius abstinentia coartavit. Nec dissimiliter pater hic venerabilis
quam olim Gedeon ille signum a Domino poposcit. Ille etenim indicium
per vellus in area positum capere voluit, utrum in bello victoriam de inimicis habere
potuisset; iste anulum in profundissimum fluminis gurgitem proiciens, experiri
cupiit, utrum de inimicis iam victoriam cepisset. Fortes quidem erant quos ille devicerat,
sed hii quos iste superaverat fortiores. Haec ego non a qualibet mediocri
persona didici, sed ipso totius veritatis assertore, praecelso rege Karolo, referente
cognovi; qui de eiusdem beati Arnulfi descendens prosapia, ei in generationis linea
trinepos extabat. Nam venerandus iste vir – ut ad superiora redeam – iuventutis
suae tempore ex legittimi matrimonii copula duos filios procreavit, id est Anschisum
et Chlodulfum; cuius Anschisi nomen ab Anchise patre Aeneae, qui a Troia in
Italiam olim venerat, creditur esse deductum. Nam gens Francorum, sicut a veteribus
est traditum, a Troiana prosapia trahit exordium. Cum igitur hos duos, de quibus
praemisimus, venerabilis Arnulfus filios haberet, quoniam erat misericors et ad
pietatis opera semper intentus, utrisque filiis suis coepit suadere, ut ei assensum praeberent,
quatinus omnes suas facultates ad usus pauperum dispertiret. Tunc maior filius,
id est Chlodulfus, se hoc posse facere, id est ut portionem sibi debitam patri
largiretur, omnimodis denegavit; at vero minor filius, id est Anschisus, fidens de
Christi pietate sibi pluriora condonari, ad omnia quae pater vellet, se libenter obedire
promittit. Agit venerandus pater gratias filio, et praedicit ei, pluriora eundem quam
reliquerat habiturum; insuper benedixit eum eiusque cunctam progeniem nascituram
in posterum. Factumque est. Nam et pluriores Anschiso quam reliquerat divitiae accesserunt,
|
|