Dux etenim proceres dum nobilitate foveret,
Dum foret imperio solita virtute coherens,
Gemma fuit patrie, regia facta gerens.
Gratia dum cedit domini, fortuna recedit;
Quem cesar cedit, sol, pontus et aera ledit:
Talia nam dominis gratia summa dedit.
Volvitur humana tamquam rota sepe voluntas;
Gratia si fuerit post a duce plena resumpta,
Fit, qui digna luit, carus, ut ante fuit.
Hinc precor, o lector, cui cesaris acta repono,
Si magnum cecidisse ducem sub cesare promo,
Ne reputes vicio; quippe cavere volo.
43. De nobilitate et moribus Guelfonum.
Germina Welfonum iuga despiciunt dominorum,
Munere Grecorum feritas crassatur eorum,
Turbet ut imperii tempora, iura, solum.
Regibus invisa, nimis est ad prelia nisa,
Menteque divisa temptasse refertur iniqua;
Nunc satis attrita victaque languet ita.
Ex hac stirpe ducem scimus cecidisse potentem,
Bawariam cum Saxonia quandoque tenentem,
Sic ratio voluit, sic sua culpa fuit.
Principio werre, quo dux [erat] incola terre,
Non poterant proceres ducis ampla gravamina ferre,
Nec poterant cives pacis habere dies.
Dux homo pontificum feudi ratione teneri
Noluit, aut dominos tunc iure suo revereri,
Set nimis in cleri parte nociva gerit.
Urbis Agrippine, cui copia multa marine,
Sepe fuere mine ducis, amplos tollere fines;
Iura suis dominis nulla quieta tulit.
Fuderat ex ere magnum dux ipse leonem,
Cuius et acta movens exercuit ipse furorem
Talia Welfones rite fovere solent.
Dicitur Henricus, dum cesaris esset amicus,
Federis oblitus Greco sociatus iniquo,
Ledat ut imperium Romuleosque situs.
Grecus amicus ei scelus hoc scelerosus adegit,
Spreta lege Dei plenusque dolo Farisei;
Cesaris ense mei pena paratur ei.
Hec ubi prospexit cesar, non crimina texit,
Ultio surrexit, subitanea bella capescit,
Tollit ubique torum rex ducis arva, forum.
Dux bone, quid restat, quid ad hec tibi gratia prestat?
Tardus ad hec festa rex Gallus et Anglicus extat,
Non erit hic Siculi res valitura tibi!
Anglicus et Siculus, gens Gallica, munera Greci
Nil magis auxilii referent quam lumina cecis.
Spes tua iam cecidit, traditus ima petis!
Res miranda satis, dux tante nobilitatis
Obrutus in fatis sic perdidit omnia gratis,
Quod neque bella capit nec nocuisse sapit.
|
|