Ad celebrem cuius tumulum miracula multa
Ostendit divina manus'. Permotus ad ista,
Dirigit Assisium gressus, veniensque Spoletum
Perspicit in sompnis eadem que viderat ante.
Otius exurgens cursum pre lucis amore,
Pervenit Assisium; turbisque fluentibus illuc,
Non patet accessus ad tumbam virginis illi.
Supponit lapidem capiti, sompnum capit; audit:
'Si potes intrare, tibi per Dominum bene fiet'.
Surgit, cum lacrimis clamat, turbasque precatur
Quod via prestetur. Postquam fit cessio, statim
Deponit vestes et se discaltiat, atque
Corrigia collum precingit, aditque sepulcrum.
Lentus ei sompnus obrepit. Clara beata
Precipit ut surgat sanus, lucemque refusam
Nuntiat. Evigilat, et ubi caligine pulsa
Clarum per Claram sensit sibi lumen adesse,
Clarificat laudatque Deum pro munere tanto,
Quodque Deum laudent astantes excitat omnes.
XL - De manu perdita et restituta.
Cum de Perusio quidam cum compatriotis
Contra Fulginei cives certamen inissent,
Ex ictu lapidis graviter collisus in ulna,
In medicos census multos expendit, eique
Nullum prebere medici potuere iuvamen,
Quin collisa manus penderet inutilis. Optat
Corpore precidi, quod cernit inutile membrum;
Mallet enim mancus fieri membroque carere,
Quam totum corpus morbosa parte gravari.
Querit opem Clare: movet hunc clarissima fama
Signorum; votumque manus sub ymagine cere
Solvens emissum, statim postquam super eius
Accubuit tumbam, presto fit virgo; priusquam
Exeat ecclesiam, sibi gaudet adesse salutem.
|
1
5
10
15
20
25
30
|