Infelix Ebyon huic non dispar in omni
impietate iacet socius sub uulnere poenae.
Arrius in foueam, fodiit quam perfidus ipse,
corruit, aeterna damnatus nocte tabescit.
Eunomius laqueo sese suspendit in alto,
per medium crepuit, picei petit ima profundi.
Perfidiae iaculo propria se perculit ulna
Nestorius demens Stigias descendit ad umbras.
Canceris ut pestis Macedonia dogmata serpent,
pro quibus ambusta Macedonius ardet in olla.
Eutyces infelix, ex omni parte nefandus,
trita uenena bibit, sibimet quae miscuit ipse.
Pestifer ille Manis, totum quem possidet error,
sulphoreae fumus constat sine fine gehennae.
Haud secus horrisono spurcoque Sabellius ore
blasphemus igniuoma Cociti gemet ustus ab unda.
Hos etenim cunctosque simul qui numinis alti
obsistunt sacris confuso pectore iussis,
qui regem Sabaoth fallaci fauce lacessunt
et dominum Christum natum de uirgine sacra,
flamine de sancto, regemque hominemque deumque
corde negant prauo, labiis spumantibus acti,
inpugnare student, casso sudore latrantes,
de gremio auelli sancto, de corpore matris
ecclesiae abscidi cultro decerno fidei,
quam Petrus Paulusque docent, quam concinit orbis,
quamque satis prisci clare cecinere prophetae.
Catholicos sanctosque uiros patresque beatos
trecentos octoque decem cunctosque perennis
iudicis aequisonae cultores nempe fidei
amplector placidis strictim feliciter ulnis.
Nullus ab his terror, nullus me perfidus ultor
sanguiuomo abscidi mucrone secante ualebit,
quorum nulla meo poterit de pectore famam
auferre obliuio pactoque abolerier ullo.
Non iam sub tabulis dura de rupe recisis
scalpelli rimis sulcatis cuspide sculpam,
|
|