mittitur ut beato viro navigium mittere non moretur.
Sepe namque prefatus episcopus adhortatus illum fuerat ut nequaquam
de cetero in tam obscuro recessu inclusus lateret, sed illuc
se potius conferret ubi animarum lucrum copiosius facere potuisset,
ne videlicet sicut carbo soli sibimet arderet, sed magis, ut revera
lucerna super candelabrum posita, omnibus qui in domo Dei sunt
radios suę lucis infunderet.
Dum igitur nuntius qui missus fuerat expectaretur, Romualdus
his qui secum erant fratribus ait: «Noveritis procul dubio
quia frater ille tardius veniet et in alia navi nos ire prius
quam ille revertatur oportet». Adveniente autem sancto
die dominico, in ipso primę lucis crepusculo dixit assistenti sibi
cuidam fratri nomine Ingelberto, qui postea archiepiscopus in
gentibus factus est: «Respice», inquit, «procul in pelagus
et vide duas naves longinquis adhuc spatiis pari adversum nos
velocitate tendentes, quarum nos definite debet una suscipere».
Qui curiosius intendens et expansis oculorum radiis sollicite
cuncta perlustrans, aliquod remigandi signum omnino videre
non potuit. At cum dies iam iamque claresceret, ecce
extremo videt intuitu duas naves eminus adventantes et pre nimia
adhuc longinquitate quasi totidem volucres apparentes. Quibus
tandem subeuntibus portum, interrogati remiges utrum Romualdum
cum suis in propria vellent nave suscipere, nova mox
repleti letitia, se et sua omnia in eius potestate constituunt et
|
1
5
10
15
20
|