68 Tum Laurentius: «Hic noster» inquit «more suo omnibus
contradicendi ac detrahendi artem professus singulorum sententias
damnat, ipse nihil affert quo quid sentiat noscatur».
69 «At id tua culpa accidit» Nicolaus ait «qui potius quid non
sentirem quam quid sentirem dicendi materiam prebuisti. Nam
si que probem queris, facilis est explicatio. Non enim Diogenes
sum ille Cinicus, qui nobilitatem irridens dicebat illam esse malitie
velamentum, sed qui minime conveniam cum vulgi opinione
neque id illam iudicem esse, quod ii qui in omni vita delirare
videntur. Ego, que michi similior vero videtur, Stoycorum sententiam
laudo, qui tum omnibus in rebus, que ad rectam vivendi
rationem pertinent, precepta nobis tradidere, tum vel maxime in
hac una ex ipsius philosophie fonte nobilitatem hauserunt. Hi
non ad vulgarem auram, sed ad veritatis prescriptum ac normam
rationis locuti, non fortunam, rem fallacem ac dubiam, sed virtutem
secuntur veluti certam recte vivendi ducem ac magistram.
Illam ceteris preesse rebus ac modum ferre, reliqua ei subesse et
ab ea regi voluerunt. Hi bonorum finem in honesto posuerunt,
cuius stabilis ac manens nostrique est iuris possessio. Que vero
subiciuntur fortune labuntur more fluminis, nulla in parte firma,
omnibus infida. Hi ut alia multa ita et hoc verissime videntur
dixisse, nobilitatem ex sola nasci virtute.
70 Atqui huius sententie auctorem ac principem videntur
habuisse Platonem, cuius sapientia singularis et pene divina
omnibus in rebus fuisse putatur. Hic cum quadrifariam partiatur
nobilitatem, ut in eius vita refert Laertius Diogenes, atque unam
eorum asserat quibus clari, boni iustique parentes fuere, alteram
parentes quorum potentes aut principes extiterunt, tertiam cum
|
|