[1280A] Aureus axis erat, radiorum argenteus ordo,
Per juge chrysolithi fulgebant ordine ducti.
Ad hoc spectaculum B. Christina adducitur, data
a praefecto sententia ut, si deo soli sacrificare renuisset,
statim gladio interiret. B. igitur Christina
illico poposcit silentium, et erectis ad sidera manibus,
oratione Dominum hujuscemodi deprecata est:
«Rex invictissime, Pater omnipotens, Deus immense,
qui rudem et indigestam materiem in quatuor
elementa conformans perfectis partibus perfectam
mundi constitutionem mirabiliter operatus es,
quique in ipsa mundi genitura angelum immoderatae
superbiae sedem sibi aquilonem, contra voluntatem
tuam, ipso tantummodo motu animi usurpantem
de summo coeli fastigio ejecisti, concede mihi famulae
[1280B] tuae ut ex hoc Solis simulacro, in quo idem pessimus
ludificator habitat . . . . . , et hoc opus mechanicum et
ipso artifice patratum comminuat, et ita cognoscat
omnis hic senatus cum populo tibi omnium creatori
universam ex debito obedire creaturam.» Et cum
haec dixisset, ecce ignitus daemon apparuit, qui,
totum illud mechanicum magicumque opus confringens,
maximam metalli partem in praefectum projecit,
indeque ejus feriens colla illico infecit. His
ita peractis, Julianus judex jussit B. Christinam
teneri, et in camino aestuantis incendii concremari.
Milites vero iniqui crudelissimi principis iniqua
mandata sunt protinus exsecuti. Cumque sanctissima
virgo esset in fornace trium horarum spatio, existimans
tyrannus esse consumptam, ignem amovere
[1280C] fecit. Tunc vox dulcis psallentium de camino repente
insonuit, ac inter angelorum choros virginis Christinae
sacer vultus effulsit. Matronae quidem, quae illuc
spectatum venerant, attonitae super his quae viderant,
credidere. Julianus vero haec audiens, vehementi
indignatione commotus, jussit illam praesentiae
exhiberi, cui et dixit: «Taedet nos, o puella,
injuriarum quas nobis et diis nostris, nemine tibi
resistente, aut ulciscente, satis multas intulisti;
ergo nobis dabis poenas, adversus quas magicae artes
minime praevalebunt.» Et statim, ut jussum fuerat,
unus de magorum collegio, qui ea tempestate in arte
detestabili Romae celeberrimus habebatur, duos
dracones in medium detulit, quos in famulam Christi,
ut ab eis absorberetur, immisit. Mox B. Christiana
[1280D] signum eis salutis opposuit; qui, divino examine
revoluti, magum arripuerunt, et sub momento
ante totius conventus faciem peremere.
Censore itaque cum omni comitatu suo obstupescente,
B. Christina ad locum ubi defunctus jacebat accessit,
et cunctis audientibus ait: «In nomine
Domini mei Jesu Christi, qui crucifixus est, surge,
miser, ut perpendat omnis haec turba quia ipse est
verus Deus vivens, et regnans in saecula saeculorum.»
Ad hanc vocem cadaver, recepto spiritu, videntibus
cunctis, erigitur, asserens et praedicans quod non
sit alius Deus nisi quem Christina praedicat, Dominus
Jesus Christus. Dracones interea absque ulla
hominum laesione unde profecti sunt revertuntur.
|
|