Laudenses itaque suos legatos ad imperatorem statim
direxerunt, qui omnia ipsi narraverunt per ordinem, que
eis acciderant. Ex quo valde congratulans imperator, quod
Laudenses, qui perpauci erant, a tanta multitudine se sic
defenderant et in campo prelium durissimum fecerant, statim
post paucos dies cum suis militibus Laude profectus est et
ipsis Laudensibus multas grates in concione retulit de hoc,
quod viriliter cum hostibus imperii pugnaverant; eos tamen
ammonens eisque precipiens, ne ulterius Mediolanensibus in
campo nec extra civitatem ad pugnandum se opponerent,
sed civitatem solummodo, non agros defenderent; dicens se
metuere, ne nimia Laudensium audacia et presumptio Laudenses
perducat ad civitatis etiam amissionem.
Deinde cum ipsis Laudensibus equitibus atque peditibus
profectus est ad pontem, quem Mediolanenses ad Pontirolum
reedificaverant suis maximis sumptibus, castrumque Pontiroli
cepit et ipsum concremans dissipavit; ipsum quoque
pontem de Pontirolo destruxit — et in Aduam proiectus
est — atque ad civitatem Laude rediit. Post paucos vero
|
1
5
10
15
|