preferri presbytero cardinali. Per hec ancilla sensualitas in dominam rationem quasi triumphando
superbiens id, quod ad principium epistole venerat, tamquam non congrueret auctoritati scribentis,
abiecit. Sed nescio, quid postmodum in subsidium rationis occurrens illud abiectum reverenter
assumpsit et ad consistorium conscientie introducens claris probationibus docuit, quod factus es
ante me, precedens meritis, subsecutus etate. Certe, frater, non ut te oleo adulationis inungam, hec
scribo, sed ut de actibus tuis in Domino glorier, cum in te virtus etatem prevenerit et annos mores
excedant, qui maturam exhibes in herbis satis adhuc teneris messem, uvam producens in palmitem
nondum turgentem. Glorior, inquam, in te, sed in me ipso confundor, cum in tot annis preteritis
fere nihil inveniam, quod in novissimo districti examinis die plus securitatis quam timoris inducam.
Nonne merito mentem tot malorum conscientia et terror angustiat et terret angustia? Quid nisi
causam doloris et amaritudinis tempora mihi relinquere preterita, quem, pueriles dum agerem annos,
mundus absorbuit nec fastidivit adolescentem, ut evomat iam provectum? Unde tibi hoc, ut
annis tam mollibus mundi robur infringeres, abhominareris delicias et declinares amplexus? Unde
tibi hoc, ut in etate tam simplici astuti hostis insidias evitares? O felix, quem misera mundi prosperitas
non seducit! O felix, quem perplexa temporalium retia non involvunt! O felix, quem fluvius
desiderii terrenorum immissum a bestia retardare non potuit, qui liberis pennis et siccis pedibus ab
humore carnalium voluptatum exemptus volaveris in solitudinem, qua quiescis! Ecce, nunc sedes ad
pedes Domini cum Maria; ecce, nunc in Rachelis pulchritudine delectaris; ecce, iam gustas, quam
magna multitudo dulcedinis, quam abscondit Deus diligentibus se! Quid plura? Manifeste loquor,
publice fateor et aperte protestor, quod factus es ante me sinceritate conscientie, innocentia vite,
fame decore. Verumtamen memento mei, quia intumescunt adversus me seculi fluctus, et sic valida
negotiorum tempestas invaluit, quod in hoc mari magno et spatioso, ubi reptilia, quorum non est
numerus, pene demergar, nisi virtutem dextera Domini faciat, ut, si non sicco vestigio, saltem quasi
naufragum post impetum tempestatum, post spiritus procellarum ad portum salutis et glorie sub
patrocinio misericordie me conducat. Insta ergo, amice Dei, ut carum tuum tuis orationibus introducas
in cubiculum gratie eius, quem elegit, quem concupivit anima tua, quem relictis omnibus es
secutus de remunerantis magnificentia et retributoris magnitudine centuplum recepturus et vitam
possessurus eternam.
II 4
Novit altissimus, quod ad desiderium nostrum satis votivum accedit de vobis audire salubria, et
utinam sic manus exerceatis ad talia, quod nos super huiusmodi relatione, que grata nobis occurret,
auris auditu et lingue testimonio possimus stare securi. Et quidem, si reputamur amici, credere debet
amicus, quod in hiis, que referuntur a pluribus, facilius se bonis quam malis nostra credulitas
applicaret. Unde, si placet, non revocetis in dubium, quod, sicut vos in Christo diligimus, sic nos
diligi desideramus a vobis.
II 5
|
|