benevolentiae plenitudinem invenisse
recolitis, apud nos pinguiorem semper, de
bono in melius gratiam invenire, de caetero
firmiter confidatis.
Cap. XXVI.
Regi Castelle cognato suo, conqueritur ei de
filio suo, quod furtive recessit ab eo, existendo in
Curia sua.
Vellemus potius tacere, quam loqui,
cum sit quodammodo de plus quam civili
bello materia, dum alienae culpae
damnantes infamiam, genus nostrum utcunque
notabile cernimus, et praeter verbalis plagae
convicium, quod aliis damnantes infligimus,
ex cujusdam identitatis lege, qua jungimur,
in nobis relinquimus cicatricem. Sed
ipsius casus instancia suggerente, silencia rumpimus,
et ardui styli mysterio H. primogeniti
filii nostri, nepotica vobis sorte conjuncti, a
genere prorsus generosa degeneris, processus
exponere cogimur, ac ejusdem ingratitudinis
describere vitium, calami pungentis officio,
quem non tanquam cujuslibet nota diffibulat,
instanter urgemur. Est etenim, quod
ignominiosa relacione describimus, in populi
conversus infamiam, et quibus virtutum speculum,
et morum norma fuisse debuerat, nunc
imaginarium vitiorum, nunc vulgare ridiculum