laborare non poterat, solus hospitium custodiret, presbyter
quidam intolerabilem dolorem in dentibus sentiens, opus ędificii
invitus reliquit, et postulata fratribus licentia, redire domum
miserabiliter eiulans cępit. Cumque per Romualdum transitum
reversionis haberet, interrogatus cur abscederet, mox casum
suę passionis innotuit . Huic Romualdus hianti locum
ubi patiebatur digito tetigit dicens: «Ignitam», inquit, «subulam,
ne labrum lędat, in calamum mitte et hic pone, sic dolor
aufugiet». Vix presbyter unius iugeri spatio ultra progressus
est, et confestim omni dolore deposito, ad opus quod reliquerat,
sanus et incolomis repedavit, claris nimirum vocibus exclamans et
dicens: «Gratias tibi agimus, omnipotens Deus, qui regionem
nostram splendore tanti sideris illustrare dignatus es. Vere angelus
Dei, vere propheta sanctus et lux magna occulta mundo in
finibus nostris apparuit». Hęc et alia multa in Dei laude
vociferans, vix a beati viri discipulis tacere compulsus est.
Nam si talia verba ad Romualdi aures qualibet occasione pertingerent,
gravissima cor eius indignatione ferirent.
|
1
5
10
15
|