"ideo", "eo", "qua causa", "qua gratia", "quapropter", "quamobrem",
sicut et uerba pro aduersatiua coniunctione, "licet", "licebit",
"quamuis". 21 "Ne" etiam coniunctio est causalis, ut "ne recipi
possit, aut in menia duci, neu populum tueri" (et nota "aut " et
"neu" hic pro copulatiuis esse coniunctionibus). 22 Inuenitur
etiam "ne" pro "neque", que copulatiua est; sub una enim abnegatione
copulat res, quomodo et "nec", ut "ne nunc quidem" pro "neque
nunc". 23 Disiunctiue sunt que, quamuis dictiones coniungant,
sensum tamen disiungunt, et alteram quidem rem esse, alteram
uero non esse significant, ut "ue", "uel", "aut ", "siue", "seu",
"aut dies est, aut nox"; et est quando indicatiue dicuntur, ut "uel
lux est, uel tenebre", est quando dubitatiue, ut "aut prodest, aut
non prodest diuitias querere". 24 Subdisiunctiue sunt que uoce
disiunctiuorum utrumque esse significant, uel simul, ut copulatiue,
uel discrete: simul, ut "uel rex michi gratias agebat" pro
"etiam rex" et "Alexander siue Paris" pro "Alexander, qui et Paris
dicitur"; discrete utrumque tamen esse significant, licet non
simul, ut "tota die uel legit iste, uel cogitat"; similiter "remex uel
|
|