salvetur, et is qui preceptum accipit sine dampno servetur. Restat
ergo ut qui in monasterio sunt sic vivant ut non sibi vivant, nec
cordis sui voluntatem sequantur sed eius qui sibi preest, ne forte
coactus pater illos cogat in profundo perire qui nec sibi sufficiunt,
dum hi qui possunt, parcentes sibi, animas pro fratribus ponere,
quod mandatum est maximum, parvipendunt. Verum hoc illis imminet
qui infra sunt, qui ascendere ad montem pro tempore vel
etate non possunt. Sane in paupertatis arce necessitudo ista esse
non poterit, nec omnino huic legi subiacet beata paupertas. Quid si
multitudinem et numerositatem aborret? Nonne «unus persequitur
mille et duo fugabunt decem milia?». Quinimmo et hoc ipsum possibile
erit Deo, etsi impossibile videatur hominibus, ut plures emulatores
habeat beata paupertas, ut plures natos possideat paupertatis
libertas. Quid enim hac vita beatius, que sollicitudine
caret, que fines non metuit nec suspectos habet, que sobrium possessorem
faciens, presentibus absentem reddit et presentem futuris?
Verumtamen et contra illam habet diabolus bellum situm, quinimmo
tanto fortius quanto maioris invidie perurgetur incendiis. Primo denique
cum amore parentum eos qui paupertatis arcem retinent vehementer
impugnat, eosque a proposito obfuscare saltim vel in corde
consentit. Unusquisque enim multum delinquit, si contra suum propositum,
retro respiciendo, relabitur. Qui vero perfectionis normam,
quod est spiritaliter amare, consequitur, quomodo, si propinquos
carnaliter diligit, non pernitiose offendit? Designat hoc, puerulus ille
sancti Benedicti monachus, qui sine Benedicti gratia ad parentes
|
|