ipsam per aerem, viderunt eam homines, et mirantes sibi
inter se dicentes: Videte miracula! Testudo volat per aerem
inter duas aues. Illa vero audiens dixit eis: Ita facio, malo
vestro velle. Et cum aperiret os suum, euulso ligno de ore
suo, corruit in terram, et mortua est.
Inquit vero vir vxori sue: Intellexi quippe verba tua;
sed ne timeas mare nec dubites de ipso. Et factum est;
cum peperisset mulier suos pullos, permanserunt in loco
suo, donec crescerent. Et audiens hoc, dux maris voluit,
scire veritatem huius rei, quid posset auis agere contra
mare, et quomodo poterit se cauere ab ipso, aut quid erit
consilium suum super hoc. Et siluit donec creuit mare, et
detulit nidum cum pullis. Cumque rediret mulier ad nidum
et non inueniret ibi quicquam, vidit quoniam mare comportauerat
totum. Et ait viro suo: Bene presciui hoc antequam
fieret, sed adhuc confortatur stulticia tua super personam
meam et tuam. Considera importunitates que aduenerunt
nobis propter tui stulticiam. Et ait ei vir: Nequaquam
timeas; videbis enim vltimo quid erit de negocio, quoniam
adhuc in alio suo velle restituet nobis pullos nostros.
Et exurgens auis illa iuit ad socios suos, dicens eis: Vos
estis fratres mei et socii; peto a vobis consilium et iuuamen
vt mihi restituatur damnum illatum. Non enim scitis quid
et vobis aduenire poterit in processu dierum, ne forte accidat
vobis quod accidit mihi. Cui responderunt aves, dicentes
ei: Placet nobis quod induxisti, et dignum est recurrere nos
vt prestemus adiutorium tibi; verumtamen quid poterimus
agere contra mare et contra ducem eius? Dixit eis: Videtur
mihi vt simul omnes conueniamus et eamus ad singulas aues,
annunciantes ipsis quid acciderit mihi, vt sciant cauere sibi,
ne accidat eis hoc idem. Fecerunt itaque, et respondentes
singule aues dicunt eis: Vera sunt verba vestra; verumtamen
quid possumus agere contra mare et eius ducem? Quibus responderunt:
|
|