Cap. IV
Rocca-Arcis expugnata, magnaque capta praeda,
Karolus Gallique ad castrum Sancti Germani quam
celerrime proficiscuntur.
Venit rex Karolus ad quoddam inexpugnabile
castrum, quod sui altitudine aliquid commune
videretur habere cum superis, appellatum Rocca-Arcis
a vulgo. Hac enim rocca, quam ru
pes montuosae circumdant, et quasi de medio petrarum
conscissam saxosa montium praerupta
convallant, vix posset fortior inveniri. Hanc
gallici pedites, quasi lene quid esset, miraculose
conscendunt, ad quam, nisi novas alitum mutarentur
in formas, aut lacertos haberent monstruose
daedalica fictione pennatos, vix crederentur
posse per longa tempora devenire. Sed
demum, omnipotentia divina volente, castellanus
ejusdem roccae, violentis perterritus Gallicorum
insultibus, et prae multitudine copiosi exercitus
castrametantis per castri circuitum stupefactus,
personae veniam imploravit. Cui mandatis regis
Karoli coacta quodammodo voluntate parenti,
rex ipse misericordiam in persona castellani
ejusdem benignus indulsit, et mobilium rerum,
quas habebat in castro praedicto, omnimodam
pius tutelam promissam inviolabiliter conservavit.
Fama itaque deferente per regnum quod gentes
ultramontanae tam fortissimum et quasi inexpugnabile
castrum belli subjugarant insultu,
quaelibet universitas vicinarum terrarum quanto
se debiliorem minusve munitam esse putabat et
debilius poterat ab insultibus se tueri, tanto magis
titubat diem expectare supervenientis insultus.
Unde quaecunque civitas, seu castrum, casale,
vel burgus, sita sunt usque ad valvas burgi
Sancti Germani praedicti abjurato Manfredi
dominio, et regis Karoli mandatis devote parendo,
signa subjectionis et fidei ultro voce profitentur
et opere. Cumque disciplinam servare nesciat
jejunus exercitus, et, si non habeat unde emat,
cogitur cogitare quod auferat, cumque etiam,
cogente necessitate, quae non diligit aut non sequitur
moderamen, quod deest, quasi licenter
praesumat armatus; jam praedicta loca sub ipsis
plurimum propterea dubitantia famelicis et fatigatis
Gallicis de suorum victualium foecunditate
subveniunt. Jam quaeque praetiosa, de more,
pro libertatis commodo assequenda, regi offerunt
et militibus regis. Sed haec modica pars regni
nec tanta nec tam abundans erat, aut esse poterat,
quae de sua quantacunque substantia replere
posset vacuum Gallicorum, seu eorum resarcire
penurias, vel anxietates appetentium extinguere
voluntatum. Qua de re habitus ex suorum
laborum primitiis modicus iste triumphus, succedentibus
aliis eis, ut videbatur, ad votum,
Gallicos vigorosiores, et magis voluntarios efficit
ad spolia, magisque ad hostium excidia provocavit.
Ac, velut austur, quae jam firmatis plumis
de firma suscipitur, ad capiendos teneros
|
|