equis spoliati et armis, et quin plures ex eis
in Sutrinorum manibus remansissent. Deinde
castrum Vici, quod est ejusdem Petri, ad quod
Theutonici se receptaverant, cum eodem populus
romanus urgenti obsidione circumdat, et machinis,
caveis, aliisque impugnationis modis, valida
perurget instantia et molestat. Cumque, rege
Manfredo morante Capuae, haec omnia ad ipsius
notitiam pervenissent, mutato consilio incontinenti
memoratum Percivallum de Oria, qui versus partes
Ducatus gressus direxerat, cum exercitu suo
versus Vicum in ejusdem Petri subsidium propere
mandavit accedere, aliumque exercitum in regni
confinibus sub magistratu Richardi Philangerii,
jussit illico congregari, ut Romanis eisdem, nisi
a praedicti castri obsidione discederent, omni quo
posset hinc inde conamine detrimenta continuae
offensionis inferrent. Romani, longa obsidione fatigati,
cum recolligendarum frugum tempus instaret,
audito quod tantus succursus Petro de Vico
contra eos ibat, et rex Manfredus etiam famose
dicebatur iturus, usi consilio saniori, ab ejusdem
castri obsidione discedunt, et in Urbem propere
revertuntur. Eorum etiam obstinata dissensio,
et natura semper invicem ad dissentiendum
proclivior, quam nunquam commune commodum,
sed proprium dumtaxat affectat, dum jam expugnationis
et devictionis ipsius castri hora proculdubio
appropinquat, dum obsidentium animi nutare
incipiunt, et jam in vota contraria dividi,
rei tam viriliter coeptae, ac votivae depopulationi
paratae, non expectat eventum. Vicarius enim Urbis,
Jacobus videlicet de Gancelmo, de Provincia
oriundus, qui secundus Karoli comitis praedicti
vicarius erat, primo, qui Gallicus fuerat, naturae
debitum persolvente, praesentiens vota exercitus
multa divisione nutare, et majoris partis ejusdem
exercitus animos, qui ad finalem dicti Petri exterminium
nolebant operam exhibere, sic intra se
perpendens quadam seditiosa machinatione corruptos,
quod Theutonici infra septa burgi ejusdem castri
morantibus de se videbantur victoriam polliceri,
generalem populo dedit licentiam discendendi,
et reditum militaribus catervis indulsit. Sicque,
hujusmodi exercitu dissoluto, et obsidione dimissa,
versus Urbem populus et vicarius revertuntur.
Cap. XII
Percivallus, contra ecclesiam profectus, in trajectu
aquae Nigrae de Narco submergitur; in ejusque locum
Johannes de Manerio suffectus, ultra ausus non
est procedere. Deinde Petrus de Vico et Franciscus
Trevisius, cum Anguillariae comite, a Pipione Ligure
adjuto, commisso proelio, dum Ligur in fugam
se vertit, ipsum comitem captivum faciunt,
magnamque hostibus cladem inferunt.
Deinde, cum de mandato regis Percivallus praefatus
gressus suos versus partes Ducatus repeteret,
ut loca fidelium romanae ecclesiae totis inquietaret
viribus, et sedem apostolicam usque ad extremos
suae receptationis angulos molestaret, et apostolatu
|
|