sententiam affirmat, scribens solam atque unicam virtutem nobilitatem
esse.
75 Equidem Cleantem philosophum, qui aliquando ad rigandos
ortos aquam traxit, et Demetrium, quem Seneca in stramentis
cubantem cum videt non preceptorem, sed testem virtutis ac veritatis
dicit, nobiliores Pericle et Themistocle crediderim, quos magis
patrie decus et imperium quam sua virtus nobilitavit. Nam rerum
gestarum glorie multi existunt participes: sotii, milites, fortuna, sine
quibus nulla clareret eorum virtus. At philosophie, que sola nos ad
sapientiam virtutumque omnium, quibus vita nostra servatur et
colitur, cognitionem perducit, is solus est particeps, qui illis insudavit.
Nam prudenter sapienterque vivens non aliunde, sed a se
ipso bona vite refert accepta: eius sunt proprie laudes, non ab alio
mutuate. Qui virtutum exercitio functus est, is solus nullo externo
adiumento sibi gloriam parit, ex qua preclaram elicit nobilitatem».
76 Tum Laurentius: «Et si ad eam» inquit «arbitrer spectare virtutem
magnumque habere pondus, tamen non in ipsa sita omnia
videntur, sed necesse est ut ei, qui hoc nomine dignus videatur,
adsint externa quoque, que paulo ante repellebas: atria imaginibus
refercta, porticus, theatra, ludi etiam populo facti, venationes et
reliqua eiusmodi, per que nomen nostrum cum laude vulgetur.
Hec enim claros et in ore hominum celebres prestant ac nobiles
efficiunt. Nam sicut gloria et virtutis et recte factorum est comes,
ita ex his progreditur splendor quidam, hoc est nomen et fama
non vulgaris, que nobilitas appellatur.
77 Hanc maiorum quoque nostrorum preclara facinora et virtutes
videntur prebere posteris et paterne glorie decus nobis tribuere
|
|