resederunt ornnes. tunc ipse dux nimis illorum vitam et Christo
amicam paupertatern cepit laudare et suppliciter eos exorare cum
suis omnibus ut quecumque sibi necessaria fuissent ab eo petere
dignarentur. at illi, ut fucrunt mitissirni et mundi gloriam pro
nichilo ducentes, hoc solum obnixe ab eo pecierunt, ut per sue
magnifice potestatis preceptum concederet eidem monasterio, tam
presentibus Dei servis quam et semper futuris, terras vel montes
adiacentes undique aut imminentes, per fines quos ipse decerneret;
ecclesias quoque que longe lateque ignibus combuste et a cunctis
habitatoribus derelicte videbantur sub iurisdicione monasterii constitueret,
quatenus ab eis restaurate, sibi proficerent in salutem.
Quorum peticionibus dux clementissinius libenter annuens eundem
monasterium plurimis rebus et possessionibus ditavit, et de quibus poposcerant
preceptum faciens, anulo suo roboravit, quod omnipotenti
|
|