notantes diem et oram, ita invenerunt, ut diabolus illis insinuaverat.
XXX. Erat preterea in arva Francorum monasterium quoddam
ditissimum in honore sancti Medardi confessoris fundatum,
quod nuper Carolus ob amorem filii sui Hugonis, quem oppido
videbat incrementa sanctę religionis et sanctitatis ubertim
excrescere et, ad exemplum beati viri Frodoini magistri sui, de
die in diem proficere, auxit, ut dicunt, ipsud monasterium Novalitio,
ubi ipse preerat pater. Cantantur denique antiphone de
predicto confessore bene conposite per abbatiam Novaliciensis,
que per nulla alia monasteria cantari videntur, maxime infra regnum
Italię. Nam incomparabilem thesaurum et precipuum honorem
ab ipsis regibus Francorum quondam prenominate abbatię
audivimus et vidimus conlatum.
XXXI. Post paucos vero annos idem vir venerabilis Hugo,
cum quadam die, secundum more, abbatię suę cellas, causa providentię
et amonitionis, circuiret, devenit in Frantie tellus, ubi
multę cellę erant sub ditione Novaliciensis cęnobii erecte. Quas
cum ex parte requisisset, consedit mox in prefato monasterio,
videlicet sancti Medardi confessoris, in quo cum aliquantis conmoratus
esset diebus, infirmitate corporis tactus, egrotare cepit.
De qua aegritudine ad necem usque perductus, obiit illic idus
iunii, per omnia felicissimus, ibique sacer eius corpus honorifice
quiescit humatus. Erat enim sapientia et sanctitate precipuus,
elemosinis largus, piętate laudabilis, corpore castus, mente devotus,
animo vigil, pulcritudine corporis valde decoratus, sicut
prole tanti decebat imperatoris. Post multos itaque annos retulit
nobis abbas ille de sancto Medardo, quod prefatus Hugo abbas
apud ipsos multis virtutibus et miraculis per eum Dominus
illo in loco operatus sit et quanta veneratione ab incolis loci haberetur.
Hoc quoque defuncto, excellentissimus pater Eldradus
in abbatia preficitur. Huius itaque patris vitam nostris temporibus,
quantumcunque ex suis miraculis atque virtutibus colligere
potuimus, tam visis, quam auditis lectisve, quibus per eum