et populorum occursum, qui frementium
Tartarorum armis et furiis occurrebant. Sed
ecce, deletis in totum terrae principibus, quos
obices invenerunt, et ad iuga perpetuae servitutis,
paucissimis admodum ex inferioribus reservatis,
jam versus fines Romani Imperii propinquare
dicuntur: et ad religionis et fidei
nostrae matrem, sacrosanctam Romanam Ecclesiam
prophanandam: et urbem regiam, Imperii
nostri caput, iure dominii, vel iniuria nostra
potius possidendam a Tartaris, prout
firmiter creditur, aspiratur. Verum quantumlibet
haberemus, ut diximus, ex resistentia remota
fiduciam, ne praeoccupari tam subito crederemus,
in totum tamen solicitudo nostra non
exiit providentiae futurae consilium, quin
multis retro actis temporibus pensaremus,
qualiter nos contra hujusmodi infausti casus, si
diebus nostris ita contingeret, pararemur incursum.
Sicque nos, quantumvis invitos,
oportuit eisdem praeferre praesentia, et manifesta
praeponere dispendia praesumptivis: propter
hoc etenim Romanum Pontificem multis obsequiis,
multisque blanditii nobis efficere
nitebamur unanimem: sed, quod dolentes referimus,
et reminiscimur lachrymosi, venenosi
serpentis antiqui perfidia, in tantum causae nostrae
praevaluit, quod in totius fere mundi perniciem,
subiectorum nostrorum fidem, in perfidiam
transtulit: et nobis maternae dulcedinis,