nomine titulatur. Quod si inconveniens absurdumque
est, ipsius magis esse credenda est, quae tanto
doctrinae suae fulget eloquio. Sed quoniam apud
Hebraeorum Ecclesias quasi destructor legis falsa
suspicione habebatur, voluit tacito nomine de figuris
legis et veritate Christi reddere rationem, ne
odium nominis in fronte praetitulati utilitatem excluderet
lectionis. Non est sane mirum si eloquentior
videatur in proprio, id est, Hebraeo, quam in
peregrino, id est, in Graeco, quo caeterae Epistolae
sunt scriptae, sermone. Movet etiam quosdam, quare
Romanorum Epistola in primo sit posita, cum eam
non primo scriptam ratio manifestet. Nam hanc se
proficiscentem Hierosolymam scripsisse testatur,
cum Corinthios et alios jam ante, ut ministerium
quod secum portaturus erat, colligerent, litteris
adhortatus sit. Unde et intelligi quidam volunt ita
omnes epistolas ordinatas, ut prima poneretur,
quamvis posterior fuerit destinata, ut per singulas
epistolas gradibus ad perfectiora veniretur. Romanorum
namque plerique tam rudes erant, ut 4 non
intelligerent Dei se gratia et non suis meritis esse
salvatos, et ob hoc duo inter se populi conflictarent.
Idcirco illos indigere asserit corrigi, vitia gentilitatis
priora commemorans. Corinthiis autem jam dicit
scientiae gratiam esse concessam, et non tam
omnes increpat, quam cur peccantes non increpaverint
reprehendit, sicut ait: Auditur inter vos fornicatio
( I Cor. V, 2). Et iterum: Congregatis vobis
|
|