et instruam te in via hac qua gradieris, firmabo super te oculos
meos». Repente igitur tanta sibi lacrimarum effusio
orta est et ita mens eius ad intellegendas divinę scripturę sententias
illustrata, ut ex eodem die et deinceps, quamdiu vixit et
quandocumque voluisset, uberes sibi lacrimę facillime fluerent
et plurima illum scripturarum mistica non laterent. Frequenter
enim tanta illum divinitatis contemplatio rapiebat, ut quasi
totus in lacrimas resolutus, estuante inenarrabili divini amoris
ardore, clamaret: «Care Iesu, care, mel meum dulce, desiderium
ineffabile, dulcedo sanctorum, suavitas angelorum» et cetera
huiusmodi. Quę ille sancto Spiritu dictante in iubilum proferebat,
nos humano sensu exprimere talia non valemus. Sicut
enim apostolus dicit: «Nos sicut oportet orare nescimus, sed ipse
Spiritus orat pro nobis gemitibus inenarrabilibus». Et ideo Romualdus
missam celebrare coram pluribus numquam volebat, quia
se a lacrimarum inundantia continere non poterat. Unde etiam
postmodum pre nimia iam consuetudine vir simplicis animi,
putans gratiam sibi divinitus prerogatam omnibus esse concessam,
dicebat plerumque discipulis: «Cavete», inquit, «ne multas
lacrimas effundatis, quia et visum minuunt et verticem ledunt».
Ubicumque autem vir sanctus habitare disponeret, oratorium cum
altari primitus intra cellulam fatiens, deinde se recludens, aditum
dampnabat.
|
1
5
10
15
20
|