jam quiescentibus caedibus erubescat, evaginato
gladio clam exenterat occurrentem. Unde
pauci vel nulli potuerunt evadere crudeles gladios
bellatorum. Vox quidem ploratus et ululatus vehemens
cum frequenti et lamentabili ejulatione
emissa ad miserendum et compatiendum poterat
cujuslibet audientis pia viscera commovere. Heu
proh pudor! filius inter maternas ulnas occiditur,
et alius in patris gremio jugulatur. Maritus
ad pedes uxoris, et uxor interimitur juxta
virum, nec uxori vel uxorato propterea parcitur,
et filiis praesentibus impie saevitur in matres. Et
utinam sororis, uxoris, aut matris miserorum
Latinorum pudicitiam, quam impudenter ardebant,
fuissent veriti attentare! sed haec pejora iis
attentantes, ecclesiarum immunitate per diversarum
illationum ausus temere violata, eos omnes,
quos de antiqua et approbata libertatis ecclesiasticae
consuetudine debebant dominica templa
tueri, infra ecclesiarum ambitus fugientes saevitiose
comprimit impetus Gallicorum. Caedes
caesorumque praedatio vix adhuc die quiescit
octava. Tota terra intus et extra per marginum
spatia, et parietes etiam perfusi sanguinis frequentia
rubricantur. Verum, propter Manfredi
personam quamplures nobiles captos praeservat
vivos miraculose quodammodo immoderata voluntas,
et effraenis gallicae impetuositatis excessus.
Qualiter enim continere gladios poterant
qui exenterare, scindere, jugulare, ac ferrum
in expugnatorum experire corpora meritorium
fore putabant? Galvanus, inquam, et Fredericus,
qui, fugae petentes auxilia, versus Aprutium,
et Anconitanam Marchiam, clade facta, deproperant,
Henricus etiam, qui, Gallicorum faciem
expavescens, in Siciliam profugus applicat, nec
non Bartholomaeus, et Jordanus, ac Petrus Asini
florentinus, quos dirus et durus gallicus
carcer exceperat, de Manfredino exercitu toto
supersunt. Hos enim belli aut debellationis instantis
felicius deglutisset eventus. Bartholomaeum
etenim, Jordanum, et Petrum Asini, captivos
rex Karolus ad quoddam castrum Provinciae,
quae est dos uxoris suae natae magnifici
viri quondam Berengarii olim ejusdem Provinciae
comitis, ut in ipso castro macerentur squallore
carceris perpetui, destinavit.
Cap. XIII
Jordanus Anglani, Bartholomaeus Simplex et Petrus
Asini florentinus, in adversis castris captivi, a
piccardo milite Manfredum mortuum esse audiunt.
Rumor in castris elatus, ad Karoli aures pervenit,
qui Piccardum comitesque mittit, ut adversarii sui
cadaver recognoscerent, ipsumque prope Theobaldum
inventum, post lachrymas ploratusque comitum,
ad collapsae vetustissimae ecclesiae reliquias
sub lapidum acervo sepellitur.
Interea quidam miles picardus, sedens super
Manfredi destrarium, quem ipse Manfredus pridie
bellando consederat, praevisus ab illis supra
|
|