cum corvo, et in fine cum columba; Helias primo a corvis pascitur,
in fine missus est ad mulierem viduam sareptenam; Benedicto primo
corvus obtemperat, in fine et ipse abiit ut videret sororem, cuius
anima, ut dictum est, visa est ab ipso, «in columbe specie celi
secreta penetrare», designans filios Rebecce, filios matris gratie, qui
sublimandi erant suo tempore ad vitam celestem. Et notandum quod
utraque femina superavit virum, ut non fieret pro illorum proposito,
sive Rebecca Ysaac, sive Scolastica Benedictum. Ysaac namque
Esau benedictionem paraverat, sed Rebecca faciente, invitus benedixit
Jacob. Benedictus ad fratres suos redire disposuerat, sed invitus,
in nocte illa, sororis filio, hoc est spiritui, benedixit. Et fortassis,
non immerito cecitas cum tenebris comparatur. Quod autem
hec omnia que suprascripsimus, sive in tipo columbe, sive in
figura mulierum sanctarum, ad Spiritum sanctum singula pertinentia,
ultima fuere negotia, sicut et Jacob benedictio. Denique in senectute
patris benedictus est, quid aliud significat nisi quod exhibitio
probat, in fine scilicet, ecclesiastici temporis, perficienda esse
tempora que proprie ad Spiritum sanctum pertinere noscuntur? Sed
quia strictim pretereundum non est quod de corvo et columba agere
cepimus, quid est quod corvi, licet multos pariant, simul tamen ire
aborrent preterquam bibi et bini, nisi quia nigrorum abbatie dilatare
quidem suum ordinem cupiunt, convenire in unum per concordiam
nolunt, sed quasi vir mulierem et mulier virum, abbatia
tantum abbatem suum, et abbatiam tantum propriam abbas agnoscit,
filias vero suas in societatem accipere nolunt, sed quasi ancillas
|
|