Habebat namque Rex hanc laude dignam consuetudinem: ut
quemcumque penes se potiori atque sinceriori fide preditum
cerneret, non solum ampliori circa se dilectione
haberetur, verum etiam eiusdem gratia non frustraretur. Infidum
vero si quemlibet semel reperiret, ei pro huiuscemodi nota
ad ipsius amoris dulcedinem pertingere, aut vix aut numquam
possibile erat.
3
Sed quoniam se in hoc loco occasio prebuit eius boni mores,
qui et quales in eo extiterint, significare, ad laudem et memoriam
ipsius pretereundum non est. Erat quippe amator iustitie atque
defensor, ultorque malorum severissimus. Mendacium autem
loquentem per omnia ita exhosum habebat, ut si quis, cum verum
dicturus esset, falsum protulisset, ei ultra ad credendum animus
eius aut vix aut numquam flecteretur. Ecclesiarum quoque seu
monasteriorum munificus atque protector erat. Otio vel vagationi
vix numquam subdebatur; in tantum, ut si quando a ceteris
utilioribus occupationibus sibi vacare contingeret, aut publicis
exactionibus invigilaret, aut datorum sive dandorum seu eorum
que accipienda erant reminisci, vel que recensenda erant recensere
satageret; quatenus melius de suo tribuendum erario,
vel ubi adeundum esset, sub cirographorum ratiociniis semper
habebatur, et ut amplius dicam, nullum quid sibi erat, quod non
sub scripti ratione servaretur aut erogaretur; nil tamen cuiquam
per inanem largitatem tribuebat; unde in nullo umquam egere
poterat, qui tanta solertia tantaque cautele diligentia sua curabat,
verens in illud, quod vulgo dicitur, incidere: "Qui non vixit ad
numerum, victurus erit ad dedecus".
|
|