Nostra petit; plures redeunt a limine frustra.
Sil. Non pavor hic animi fuerat; si forsitan aures,
       Dulcibus assuetas, inamena silentia tangunt,
       Miraris? Natura quidem fit longior usus.
Mo. O! iterum breve si mecum traducere tempus
       Contingat, sileatque fragor rerumque tumultus,
       Dulcius hic quanto media sub nocte videbis
       Psallere pastorem! Reliquorum oblivia sensim
       Ingeret ille tibi; non carmen inane negabis,
       Quod modo sollicitat, quod te suspendit hiantem.
Sil. Quis, queso, aut quonam genitus sub sidere pastor
       Hoc queat? Audivi pastorum carmina mille,
       Mille modos; quenquam nostris equare caveto.
Mo. Audisti quo monte duo fons unicus edit
       Flumina? sive ubinam geminis ex fontibus unum
       Flumen aquas, sacrumque caput cum nomine sumit ?
Sil. Audivi, ut quondam puer hispidus ille nitentis
       Lavit Apollineos ad ripam gurgitis artus.
       Felices limphe que corpus tangere tanti
       Promeruere dei! Fluvius, si vera loquuntur,
       Per cinerum campos ultricibus incidit undis.
       Mo. Hunc igitur, dulci mulcentem sidera cantu,
       Illa tulit tellus; licet experiare, iuvabit.
Sil. O! ego novi hominem. Cives et menia parve
       Sepe Ierosolime memorat, nec vertitur inde;
       Semper habet lacrimas et pectore raucus anelat.
       Hi Romam Troiamque canullt et prelia regum,
       Quid dolor et quid amor possit, quidve impetus ire,
       Qui fluctus ventosque regat, qui spiritus astra;
       Necnon et triplicis sortitos numina regni
       Expingunt totidem, varia sed imagine, fratres;