seque pro Romanis adversus barbaros, qui Hispanias invaserant,
pugnaturum spopondit. mittunt e contrario Wandalorum Alanorum
Suevorumque reges principi Honorio legationem in his verbis: ‘tu cum omnibus pacem habe, omnium obsides accipe.
nos nobis confligimus, nobis perimus, tibi vincimus, tuae erit
quaestus rei publicae, si utrique pereamus’. ||
His ita tantis incommodis deo favente sopitis Honorius
Gallam Placidiam germanam suam Constantio suo comiti fide
integerrimo et ingenti viro iam dudum promissam magno
cunctorum gaudio sociavit, ex qua Valentinianum filium Constantius
genuit, qui postea rei publicae imperium gessit. hoc
in tempore foedus firmissimum cum rege Gothorum Wallia
Constantius pepigit, tribuens ei ad habitandum Aquitaniam Galliae
provinciam eiusdemque provinciae quasdam civitates vicinas.
cernens itaque Honorius ubique se Constantii virtute et ingenio
seu per bella seu pacis moderatione tueri, eum cunctis
adnitentibus apud Ravennam in regni consortium adscivit, qui
necdum septem mensibus evolutis ex hac luce subtractus est.
His diebus apud Bethleem Palaestinae beatissimus Hieronymus
expletis nonaginta uno vitae annis ad Christum migravit.
Sequenti tempore Maximus apud Hispanias factione Ioviniani,
qui tunc in re militari clarus habebatur, tyrannidem
arripuit. nec multo post superati utrique et capti ab Honorii
exercitu eidem, cum apud Ravennam tricennalia sua perageret,
praesentantur.
Hac tempestate Brittanni Scottorum Pictorumque infestationem
non ferentes Romam mittunt ac sui subiectione promissa
contra hostes auxilia flagitant. quibus statim ab Honorio missa
militum legio magnam barbarorum multitudinem stravit ceterosque
Brittaniae finibus expulit. sed mox ut discessere Romani,
advecti iterum navibus hostes obvia quaeque sibi conculcant ac
devorant. rursumque advolant Romani caesumque hostem trans
maria fugant.
Hoc tempore dum Wandali Alanique Hispanias infestarent,
Honorius ad eas defensandas Castinum ducem cum exercitu
dirigit. qui Castinus praclarum virum Bonifatium ac
|
|