De fragili queritur preside causa potens.
Corporis eclipsim timet alti copia cordis:
Nam fragili peccat mens animosa manu.
Si turpes nitide mendax infamia uite
Infigit maculas, quid nituisse iuuat?».
Desperat lugetque senex; hunc lenit arator
Qui senis arua nouat, annua lucra ferens:
«Me stimulat pietas pro te perferre duellum,
Est mihi pro domino dextra parata meo».
Ecce dies oritur, locus est tempusque duello:
Stant pugiles, inhiant mente manuque sibi.
Est equiti fedum, quod stet, quod pugnet, arator,
Seque putat uictum ni cito uincat eum.
Nil de se retinet uirtus oblita futuri:
Dextera corporeas prodiga fundit opes;
Ictus ipse suos steriles expendit in usus
Et feriens hostem se magis ipse ferit.
Sed proprie uirtutis opes abscondit arator
Dum locus expense detur et hora sue:
Aut motu fallit aut armis temperat ictus
Predicitque minas frontis utrumque iubar;
Dormitans uigilat et cessans cogitat ictus,
Et metuens audet dextra notatque locum.
Hec mora non artis ratio, sed culpa timoris
Creditur; arte fruens, esse uidetur iners.
Gaudet eques uicisse putans, spernitque bubulcum
Sudoremque suum tergit ab ore suo.
Ecce moram nescit, equitem speculata morantem
In cubiti nodum rustica claua ferit.
Huius plaga loci totius corporis aufert
Robur: cedit eques seque cadente sedet.
O noua simplicitas! Sedet ipse uocatque sedentem
Et, nisi surgat eques, surgere uelle negat.
|
|