Surrexit erodius ut columba humilis, vel ut mitis avicula, surrexit coluber
ut anguilla suavis, ut venena diffunderet. Surrexit lupus ut mitis agniculus,
ut sub agnino vellere oves alluderet, et ipsas immaniter trucidaret.
Non est hic. Ecce locus.
Respondet magister Iohannes de Morcono magistro Leonardo de Benevento
ad superiorem epistulam suam, que incipit «Lingua mea etc.».
Dum medium silentium in agro scientie positus retinerem, dum et
eiusdem agri fontem accolerem cultura sollicita, more meo quo turbulentiis
emissis exinde funditus, consociis mecum in cultura manentibus,
labore continuo fatigatis, desiderata pocula demonstrativis claris et lucidis
clara pro posse prorsus et lucida ministrarem, ecce vox lacrimosi clamoris
meas aures conterruit et abhorrendus auditui strepitus in clamore. Qua sic
improvise, sic subito territus meum cognovi iam senescentem sermunculum
conquerentem quod scilicet Neapolitanus origine et a Beneventanis
partibus alienus, tamquam peregrinus et advena, ab illo, quem numquam
offenderat, numquam tetigerat, sola quidem elatione superbie ledebatur.
Post hec autem mihi sciscitanti quis in hac parte sic ipsum insontem
offenderat, sic iniuste, procincte, responsum prebuit ita dicens: «Leo»,
bestiarum fortissimus, ledentis vocabulum inchoat, et «nardus», sed utinam
|
|