Quod cum idem domum suam haberet plenam serico, cogitauit
intra se dicens: Si vendam ipsam ad pondus, redibit me
more temporis, et abiens vendidit illud simul et totum cuidam
alii mercatori pro medietate precij. Factum est autem
postmodum cum increpasset aduersus animam suam et castigasset
illam ex suis propositis, non potuit sibi adinuenire
fugam nec excusationem, sed statim recognoscens delictum
suum, confessus est quod commiserat, et declinans a sua cupidine
ad quam aspirabat et in qua confidebat, constituit se
curationibus infirmorum languentiumque interesse ad mercedem
futuri seculi. Nec hoc pro tanto impediuit me a perceptione
honoris et gratie in hoc mundo magnis a dominis cuiuscunque
status, antequam irem in Indiam. Et postquam inde
redij, etiam tribuit mihi Deus omnipotens suam gratiam et
misericordiam in oculis omnium amicorum et sociorum meorum
magis quam volebam et vltra quam mee vite diebus
merebar, nec unquam regraciari potero.
Post hec vero inspiciens ego libris in quamplurimis medicinarum
inueni perlegendo, et cognoui quoniam non est in
ipso medico potentia sanandi infirmum aliquem, sic vt sit securus
vnquam in vite sue diebus eandem egritudinem ad ipsum
redire, aut aliam similem etiam illi aut factorem. Et
dixi(t), inquam: Quomodo laborabo in preparatione medicine,
cum egritudo valeat ad ipsum redire, aut alia sibi similis? Tunc
vero cognoui quoniam exercitium iusticie et equitatis est melius
medicinis vniuersis. Sanat enim patronum suum perfectam
sanatione in qua potest confidere, quoniam numquam perueniet
ei languor. Et videns hec ego despexi libros medicine et
vilipendi, et proposui sequi legem et fidem. Cumque cecidisset
hoc in mentem meam, cognoui quoniam melius est hoc facere
quam studere et vacare in scientia medicine. In libris enim
medicine non inueni memorationem de fide et lege, nec in eis
vidi viam ad legem bonam, neque malam. Nationum vero et
|
|