Hic metam posuisse operi; patiarque nec unquam
Carmine tam mesto sacras maculare Sorores.
O mea non parvo michi consummata labore
Africa! dum crescis, dum te comens relegensque
Mulceo, magnanimum Mors importuna Robertum
Intempestive mundo subtraxit egenti;
Et michi prerepta penitus dulcedine vite,
Speratum tibi clausit iter. Quo tramite perges,
Infelix? Monstrabo viam. Non atria luctu
Turbida funereo, non dulcia limina quondam
Parthenopea petes. Tepidi nova saxa sepulcri
Tristis adi lacrimisque riga. Cum videris illic
Ingentem exigua regem tellure iacentem,
Te sibi viventi promissam redde sepulto
Ac cineri persolve sacro: nam spiritus astra
Iam repetens, terrasque retro despectat inertes;
Sceptra caduca fugit, mortales negligit actus.
Ille tamen, quamquam regni diadema relicti
Rideat et curas veteres, nimiosque labores
Erroresque hominum solio miseratus ab alto,
Nos, nisi fallor, amat; nostri mitissimus olim
Arbiter ingenii. Quo terris sidere rapto
Heu heu quam vereor ne quid tibi durior etas
Obstrepat et titulis insultet ceca decoris!
Hospes Pyeridum nostro iam solus in evo
Reddere promeritum studus qui nosset honorem,
Interiit: secumque simul spes nostra recessit.
Felices quos illa prius meliora tulerunt Tempora!
Nosque utinam.... Nequicquam vana precamur !