XXIII. De fure et cane.
Fure uocante canem pretenso munere panis,
Spreto pane, mouet talia uerba canis:
«Vt sileam tua dona uolunt furtisque laborant
Esse locum; panem si fero, cuncta feres.
Fert munus mea damna tuum, latet hamus in esca:
Me priuare cibo cogitat iste cibus.
Non amo nocturnum panem plus pane diurno,
Aduena plus noto non placet hostis hero.
Non rapiet nox una mihi bona mille dierum:
Nolo semper egens esse semelque satur.
Latratu tua furta loquar, nisi sponte recedas».
Hic silet, ille manet; hic tonat, ille fugit.
Si tibi quid detur, cur detur respice; si des,
Cui des, ipse nota; teque, gulose, doma.
|
|