verba noluit, sed de conversione fratris nimia adversus eum ira
succensus continuo comprehendit: deinde timens ne si vivum teneret,
rex eum de manibus eius eriperet, in sua presentia, circumstante
non parva hominum multitudine, decollari precepit.
Statim vero et ipse cecatus est et tantus eum cum omnibus qui adstabant
stupor oppressit, ut nec loqui nec sentire nec aliquod
humanitatis offitium agere aliquatenus potuissent, sed cuncti
velut lapides rigidi et inmobiles permanerent. Rex autem hoc
audiens, nimio dolore perculsus, omnino deliberat non solum
fratrem occidere, sed et cunctos qui sibi tanti reatus fautores extiterant
gladiis trucidare. Sed cum illuc protinus advenisset et
corpore martiris adhuc in medio posito fratrem simul cum reliquis
hominibus sine sensu et motu stupefactos astare conspiceret,
hoc sibi cum suis omnibus placuit, ut prius pro eis oratio
fieret, si forsitan illis divina misericordia sensum quem amiserant
reformaret; deinde si adquiescerent credere, indulto crimine
viverent; sin autem, omnes ultoribus gladiis interirent. Cum igitur
et ab ipso rege et a ceteris Christianis diutius fuisset oratum,
non solum prior sensus stupefactis hominibus redditur, sed insuper
consilium quoque flagitandę verę salutis augetur. Nam
continuo poenitentiam sui criminis flebiliter expetunt, baptismi sacramenta
cum magna alacritate suscipiunt, super corpus quoque
beatissimi martiris ęcclesiam construunt. Verumtamen ego si de
hoc mirabili viro cuncta, quę dici veraciter possunt,
virtutum dona referre temptarem, deficeret forsitan
lingua non deficiente materia. Dum igitur Bonifatii virtus
|
1
5
10
15
20
25
|