Beati Clementis ab ipso Domno Abbate audivit
ante venerabilem Crucem chori stans et
orans, ipsam figuram satis approbavit: in
claustro sibi privilegia relegi fecit, demum
unam modicam particulam de Beati Clementis
spatula ipso magnis precibus expetente accepit:
Insulam perambulavit, et devotior, quam
intrasset, egressus abiit, dans in mandatis
eidem Abbati, ut si aliqua molestia ab aliquo
adversario fieret Ecclesiae; et si quando esset
necessarium ut pro Ecclesia postularet, mitteret
aliquem de suis, non Monachum, sed famulum,
ne Ecclesia in expensis gravaretur;
et securus esset, quia quaecunque posceret,
impetraret; quia non volebat Rex Rogerius,
ut Abbas Oldrius vexaretur, imo praecepit ei,
ut intra Monasterium suam senectutem foveret,
et Deum nocte et die pro statu Regni,
pro salute filiorum suorum, et pro sua exoraret.
Post haec Comes Boamundus, qui noviter
fuerat ordinatus a Domno Rege in Comitatu
Manuplelli, acquiescens, sicuti moris est, novorum
quorundam adulatorum garrulitati,
voluit, et quaesivit ut potuit, quomodo Sanctum Clementem
supponeret sibi, et ut suae persuasionis
auxiliatores haberet, Robertum Cancellarium
precibus et promissis illexit, et ut suis verbis
fallacibus testimonium perhiberet, effecit.
Contigit, ut idem Comes, et praefatus Robertus
Cancellarius cum Abbate loquerentur, et
cum ipsorum inquisitiones ejus humili responsione
frangeret, dixit Roberto: Domine nos
habemus vos tutorem et defensorem in terra
ista, et inter nos, et Dominum Regem nullum
alium mediatorem tenemus, nisi vos, rogamus
et obsecramus in nomine Domini Jesu Cbristi,
cujus, nos servi sumus, ut libertatem et justitiam
Ecclesiae hujus, quam huc usque habuti,
elabi et annihilari non permittatis. Novistis
quanto studio, et quam sincera voluntate Domnus
Rex Ecclesiam nostram ab omni iniqua consuetudine
et exactione absolvit, non voluit ut
servi Dei in ea manentes alienis officiis essent
occupati, sed die noctuque invigilarent Divinae
servituti, et iuges orationes funderent pro se
et pro filiis et pro statu regni. Nunc autem
Comes iste Boamundus (non volo eum latere
unde noster graviter laeditur animus) inquietat
nos a contemplatione Divina, provocat ad arma
secularia, exigit ut equites, pedites, et expensas
imnoderatas praebeamus, quas nos, pro certo
teneatis, habere non possumus. Nos sumus deputati
ad Divinum servitium, non est decens,
ut illud deseramus, et sequamur Mundum.
Ad haec respondit Comes: Domne Abbas, vos
ista dicitis, quia nescitis Regum mutationes,
terrae diversas oprressiones. Domnus Rex
gratia Divina habet plures oratores in regno
suo, sed non habet plures defensores,necessarium
est ut defensores gerant clypeos, et protegant
oratores; nos neque gerere possumus arma,
neque pro regna pugnare, nisi habeamus subsidium
vitae. Hoc noscens Domnus Rex et perfecte
cognoscens, dedit mihi hanc Abbatiam
Sancti Clementis, sicut eam habuerunt antecessores
mei, in praesentia huius Roberti ejus Cancellarii,
qui audivit et vidit, quando mihi data
fuit. Illius, si vobis placet, debetis credere
testimonio qui nunquam consuevit de talibus
mentiri. Quibus verbis Comitis, Robertus,
sicut supra diximus illectus, ut Sactum Virum
perterreret, assensum praebuit, et quia audierat
|
|