episcoporum celebrans concilium, Rogerium iterum, vel quisquis
ei adipiscendum ducatum consensurus seu opem collaturus esset,
ab Ecclesia excomunicando eliminavit; cumque, his peractis, denuo
Beneventum remeasset, Rogerius rursus legatione ad eum
directa, suppliciter precatur quatinus anathematis sententia remota,
ducalique sibi dignitate concessa, servitium eius susciperet.
At ille rursus in eodem ipso quo supra, immobili mente persistens,
petitioni nullatenus adquiescit.
11
Rogerius tantam ipsius insolentiam, animumque eius ita
inflexibilem spectans, ad Siciliam transvectus navigio
redit, quatinus quod humilibus verbis obtinere non poterat,
armorum violentia revertens adipisceretur. Cuius abscessu cognito,
Papa et ipse Romam quam citius potuit repetit;
uti inde bellicam aciem ducens adversus eum, simul cum
prememoratis principibus obsistere deberet, si forte cum hostili
manu ducatum invasurus rediret. Multa quidem preterii, quoniam
summa tantum atque extrema, sicut in prohemio iam
dictum est, enarrare proposui.
12
Igitur Rogerius cum apud Siciliam, quousque ad bella solitum
est procedi, demoratus fuisset, coacto nimium immenso exercitu,
fretum farense transvadavit. Qui inde movens se ad
turrim, que Humfredi dicitur, constringendam properat; quamquidem
cito comprehensam ad solum usque subvertit. Deinde
Tarentum perveniens, civibus sese dedentibus, mox eam obtinuit.
Cuius post obsidionem, Ydrontini cives pertimescentes, civitatem
et ipsi, seseque ei submittunt. He quippe urbes Boamundi
|
|