5. (4.) Qua tempestate Anselmus de Badagio, quem Guido ipse in sacerdotio paulo
ante consecraverat, omnes ordines tam maiorum quam minorum sacerdotum ob quandam
obedientiam cunctorum ordinum, communis quamvis parentum et sui usurpare quaerebat,
multis malis multisque praeliis inhoneste sollicitabat.Itaque ut Guido his malis
finem imponeret, trans montes ad regem ducens Anselmum, ut ipse huius causa negotii
discrete iudicaret, tetendit. Tandem rimatis negotiis multis, conscilio sane a Guidone accepto,
ut civitas tota pacem haberet diuturnam, lite ab Anselmo iureiurando dimissa,
imperator episcopatum Lucensem ei attribuit. Erat enim Anselmus in sermone potens,
divitiis affluens, qui et ipse sancta Dei euangelia circa tempora convenientia polite populo
reserando praedicabat. Factum est autem, cum Anselmus Lucense frueretur episcopatu,
Guido septem diacones ad opus ministerii Dei et praedicationis eius per omnia sapientes
bonique testimonii consecrando elegit. Et singulo per singulam dominicam de adventu
lucidissime praedicante, huius rei fama ad Lucensem Anselmum volitavit. Quod ipse
audiens ineffabiliter indignatus seseque quasi leo perstringens, intusque extuans, ira atque
odio ductus est, et quasi ursa in cavea ruminans verba non intelligibilia fundebat. Propterea
nimio commotus ardore secretissime cum paucis suae urbis clericis in die quo
sancti Ioannis sententia In principio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus
erat Verbum, hoc populo clericisque omnibus exponendum tractabatur, in ecclesia yemali,
quasi sub occulto facie ad faciem ipsi praedicatori sese ostendens advenit. Eo in die
Ambrosius Biffus, quasi biffarius, biffarius quasi bina colloquia Graeca et Latina fando
ipsius euangelii sententias secundum doctores sanctos, maxime secundum beati Ambrosii
disciplinam mirifice tractando, Graeca Latine exponendo, tamquam non ut homo tractabat,
sed quasi angelus nuntiabat. Hoc Anselmus vultu pallidus, ira lividus, labiis tremulus,
animum iterum iterumque revolvens, omnia tamen audita adnichilans, suis receptus clericis,
domum nativam omnibus huius urbis clericis de eo omnino ignorantibus repedavit.
At clerici qui cum ipso venerant, ignorantes eius voluntatem, Deum et beatum Ambrosium
collaudantes super hiis quae audierant, mirabiliter admirati sunt, et nunquam tam
plenarie de deitate et humanitate aliquem humanum locutum fuisse multis assertionibus
testati sunt. Ad haec verba Anselmus magnam gerens sub pectore trabem, quasi leo
nimia ira commotus, balbutiens verbo, ut natura donabat, dixit: Certe nisi feminas haberent
omnes huius urbis sacerdotes et levitae, in praedicatione et in aliis bonis moribus
satis congrue valerent. Cum clerici sui multis rationibus multisque exemplis resisterent,
maxime ut se ipse quid fuit aut quid fieri posset, et videndo recognosceret, annuntiarent:
fatigatus ira ac aliis malis artibus, in ieiuniis usque ad vesperas lectulo iacens et
minime dormiens, quievit. Qua tempestate chorum gloriosae virginis Mariae clericus
quidam, nomine Landulfus, de magna prosapia oriundus curialiter die ac nocte frequentans,
unus de notariis degebat, qui ambitionis gladio perfossus, et maxime super archiepiscopatum,
ad quem cotidie patenter ut canis anelabat, indesinenter ordines universos
sollicitabat, et omnes maiores et minores clericos, quia sibi ut animus eius anhelanti desiderio
cupiebat, minime favebant, cotidie suspectos atque perosos habens verbis ac
factis turpissimis indecenter insequebatur. Itaque lingua eius modo dulcem, modo amaram
aquam turpissimis verbis discurrentibus perfundens, nunc clanculo nuncque aperte
omnes detrahens, quasi adamas ipsorum corda induraverat. Praeterea alium forensem
clericum, levitam tantum, quem ipse Guido sibi consecraverat, Arialdus nomine, ortus in
loco Cuzago prope Canturium, artis liberae magister, ut magis ac magis animi sui
voluntatem erga ordines omnes indiscrete exardescentem exerceret, sibi associavit. Hic
enim Arialdus cuiusdam superbiae zelo gravatus, qui paulo ante de quodam scelere
|
|