Hec tua tota fides? Sic, sic, aliena ministras ? »
Erubuit, nichil ausa palam, nisi mollia pacis
Verba; sed assuetis noctem complexibus egit,
Et tacitam submisit opem. Muliebribus ardens
Atque imbuta odiis, occultas ruminat iras;
At gelido stat flamma metu. Iam brachia uterque
Pastor ad ambigui certaminis orsa parabat;
Iam studiis adverse acies, iamque arma fremebant.
Queque suos vocat ore deos: Hec menia Troie,
Arturumque canit; pugilum canit illa labores,
Monstrificumque refet Carolum. Tum iurgia late
Iactantur, toto volitant convitia celo.
Pan fraudes pensique nichil fandique piique,
(Nota quod infamis testetur fabula caude)
Obicit, exiliique locos et inhospita tesqua
Hostibus humani generi, lingueque trementis
Barbariem, et rauco crepitantia verba palato
Ille autem: « Tibi verba placent, michi facta relinque.
Et tamen expediam nodosa volumina lingue,
Et loquar ecce aliquid; faciet res ipsa disertum:
Te ne tegis digito? Periuria, furta, rapinas
Novimus, oppressos homines, elusa deorum
Numina, que dignas tandem me vindice penas
Exposcunt; orantque preces lacrimeque perorant
Quas anus infelix, mulier miserabilis, expes,
Pollicitis decepta tuis, noctesque diesque
Fundit, et ingratum queritur deserta nepotem,
Serva canum. Tu prima quidem, tu summa malorum
Causa, negas ? Scelerum semper tu perfidus auctor,
Induis arma fremens, eadem mox abicis arma.