defensorem, qui in potentia strenuus, in strenuitate praeclarus,
in claritate benignus, in benignitate sapiens, in
sapientia providus, in providentia foret humanus. In eo
denique insita forma boni, tanquam livore carens, climata
ligat, et elementa coniungit, ut conveniant flammis frigora,
iungantur arida liquidis, planis associentur aspera,
et directis invia maritentur. Sub ejus namque temporibus
destruuntur fomenta malitiae, virtus securitatis inseritur:
itaque gladii conflantur in vomeres, pacis foedere suffocante
timorem, et ejus metus instinctu quicquid libertas
negligit et licentia immoderata praesumit, suae victoriae
censura castigat. O miranda divina clementia, fastum
compescere prompta, perituro mundo de tam mundo
principe tam consulte quam utiliter providisti, qui ex
omni parte beatus, strenuus in toto, cujuslibet turbationis
pacator justissimus, sine cura populi solus esse nesciret;
quem supremi manus opificis formavit in hominem, ut
tot rerum habenas flecteret, et cuncta sub juris ordine
limitaret. O utinam divina provisio, per etheresim dierum
nostrorum numerum resecans, Caesareae manui fulcimenta
tribueres et annos Augusti regnantis augeres! O
naturae felicitas, quanti privilegii praerogativa principem
ditasti felicem, concedens aliis quod deficit in te ipsa.
Hunc trames rationis antistitem, hunc exigebat justitia
defensorem: qui congruam servans utrobique temperiem,
conatus cupiditatis infringeret, et ejus morsus illicitos
refrenaret. Cui iam virtutum incipiunt mysteria invidere:
ea videlicet invidiae specie, quae non ardore livoris aemulantis
destruit animum, sed in suavitatis odorem flatibus
incitat charitatis. Vivat igitur, vivat sancti Friderici nomen
in populo, succrescat in ipsum fervor devotionis a
subditis, et fidei meritum mater ipsa fidelitas in exemplum
subiectionis inflammet.
|
|