experientia praeteriti temporis suggerit
venturum tremorem, ut justus timor,
qui cadere valeat in constantem, recte moveat
mentem nostram: ne nobis venientibus ad
confusionem hostium Barbarorum, familiaris
et domesticus hostis, velut quondam nobis
partes ultramarinas adeuntibus, pro servitio
Christi, animatis quibusdam rebellibus
nostris marinis praedonibus, qui libenter occasionem
absentiae nostrae captarant,
invaderet regnum nostrum, cum familiaris
pestis sit levior ad nocendum. Propter quod
de te, ac de caeteris principibus non absque admiratione
publica, totius loquitur lingua mundi,
quod audito et cognito infausti adventu
infidelium Tartarorum, qui ad exterminium
Ecclesiae et Imperii, et totius cladem Christianitatis
aspirant, praevisa deliberatione principum,
ad sedem Apostolicam nuncios misimus
speciales, supplicaturos summo pontifici,
ut tot impedimenta, quae verbis et opere
nobis opposuit et opponere non desistit,
inspecta necessitate Occidentalis provinciae revocaret:
et nos ad publicae fidei, et Christianorum
defensionem venire permitteret, etiam
inoffensos, ut moram nostram, quam juste
causaris, tu vel alii principes arguere non possetis.
Sed si pro diuturnis guerris, ac
humiliatione rebellium, exhaustis thesauris
nostris et viribus tot annorum laboribus fatigati,