advenerunt». Qui continuo cepit eum deridere et dicere
quia vere falsus propheta esset. Postremo tamen velut coactus
ad monasterium veniens, eos quos vir sanctus predixerat orantes
iam in ęcclesia repperit. Quos videlicet Romualdus multo salutaris
doctrinę sale condivit, multis denique contra antiqui hostis
insidias virtutum armis instruxit, et postquam eos de omnibus subtiliter
docuit, cum multa eos ad heremum alacritate remisit.
XXXIII. Alio quoque tempore rursus predicti fratres
ad eum nuntios dirigunt et de eadem re consilium maiori adhuc
anxietate requirunt. Quibus vir venerabilis ait: «Ego», inquit,
«nunc libellum de pugna demonum scribo, quem vobis cum
redieritis dabo, vel certe ipse vobiscum forsitan venio». Hoc
illi audientes protinus in fatiem se prosternunt, et ut cum illis ire dignaretur,
inportuna admodum supplicatione deposcunt. Altera vero
die iturum se cum eis incunctanter asseruit et ut navim
inquirerent iussit. Audiens hoc Parentinus episcopus nimio merore
perculsus est. Inveniens quoque monachos propter navigium
discurrentes, multis contumeliarum eos dehonestavit iniuriis.
Hoc etiam cunctis iuxta portum manentibus promulgavit edictum,
ut quicumque Romualdo navim dare presumeret, ipse quoque una
cum ipso inrevocabili profectione demigrans, Parentium ulterius
non rediret. Festine igitur nuntius ad Polensem episcopum
|
1
5
10
15
20
|